Revolucionarni tretman dijabetesa: Insulin može da se dostavi putem kreme za kožu, a ne samo iglama

Revolucionarni tretman dijabetesa koji obezbeđuje da insulin u organizam stiže preko kreme, a ne putem igala, osmislio je tim naučnika sa Zhejiang University u Kini. Novi tretman u dostavljanju insulina jednog dana bi mogao da označi kraj invazivnim iglama na koje se oslanjaju mnogi ljudi sa dijabetesom.

Insulin može da dospe u organizam kada se koristi kao lokalni tretman 

Koristeći miševe, minijaturne svinje i uzorke ljudske kože uzgajane u laboratoriji, naučnici su demonstrirali lokalni tretman insulinom - dostignuće koje se dugo smatralo nemogućim zbog velike veličine molekula insulina i njihove jake privlačnosti prema vodi, što ih sprečava da prokliznu kroz masne spoljašnje slojeve kože.

Preporučujemo

- Polimer koji propušta kožu može da omogući neinvazivno transdermalno dostavljanje insulina, oslobađajući pacijente sa dijabetesom od potkožnih injekcija i potencijalno olakšavajući pacijentima prijatnu upotrebu drugih terapija na bazi proteina i peptida putem transdermalnog dostavljanja - navodi tim istraživača koji predvode naučnici sa Zhejiang University u Kini, a čije je istraživanje objavljeno u časopisu Natures.

Lekovi za lokalnu primenu zaobilaze odbrambene mehanizme kože

Dostavljanje lekova kroz kožu ima mnoge prednosti. Lako se radi kod kuće, bezbolno je i obezbeđuje kontrolisano, nežno oslobađanje u telo. Međutim, koža je, po svojoj prirodi, barijera koja pomaže u zaštiti našeg tela od štetnih supstanci. Njena spoljašnja barijera, stratum korneum, sastoji se od više slojeva mrtvih ćelija kože slepljenih mastima i uljima, ili lipidima. Lekovi za lokalnu primenu deluju zaobilazeći odbrambene mehanizme kože - imaju male molekule koji lako prolaze kroz kožu, kao i sposobnost interakcije sa lipidima na koje nailaze.

Insulin - hormon koji reguliše nivo glukoze - nema nijedno od ovih svojstava. Molekuli su veći i imaju spoljašnjost koja voli vodu (hidrofilna), što ih čini hemijski nekompatibilnim sa uljima kože. Umesto da klize pored ili kroz ulja, oni se odbijaju. Ovo zvuči kao da je koža neprobojna, ali istraživači su smatrali da još jedno svojstvo kože može da pomogne insulinu da uđe u organizam - njena kiselost. Koža prirodno ima pH gradijent, počevši od blago kisele na površini i penjući se ka pH neutralnosti u dubljim slojevima.

Insulin dopremljen preko kože dovodi nivo šećera na normalu

Istraživači su počeli da rade na projektovanju sistema za isporuku koji bi intereagovao sa ovim gradijentom kako bi insulin bio plus-jedan u ekskluzivnom klubu tela. Rezultat se zasniva na polimeru nazvanom poli[2-(N-oksid-N,N-dimetilamino)etil metakrilat], ili OP, čija se svojstva menjaju sa promenom pH nivoa, što je u ranijim testovima pokazano kao biokompatibilno. Na površini kože, OP ima pozitivno naelektrisanje, što mu omogućava da se lepi za lipide kože. Međutim, pri neutralnom pH gubi to naelektrisanje i oslobađa lipide, do tada prolazi kroz kožnu barijeru i ulazi u telo. Vezivanje insulina za OP polimer kao konjugata nazvanog OP-1 omogućava da se sve važni hormonski tretman probije.

Zvuči dobro u teoriji, zar ne? Pa, zvuči još bolje u praksi. Kod modela ljudske kože i dijabetičkih miševa, OP-I je bio efikasniji u prenošenju insulina pored kože nego sam insulin ili insulin u kombinaciji sa drugim polimerom, PEG, kao kontrola. PEG se široko koristi u nizu farmaceutskih primena.

Kod miševa, tretman je doveo koncentraciju glukoze u krvi na normalan nivo u roku od jednog sata sa efikasnošću uporedivom sa injekcijama insulina. Nivoi su zatim ostali stabilni 12 sati. Sledeći korak bile su dijabetičke mini svinje, koje su biološki sličnije ljudima nego miševi. Efekti su bili uporedivi. Nivo glukoze u krvi svinja pao je na normalu u roku od dva sata i takođe je ostao stabilan 12 sati.

(eKlinika.rs)